Eyvallah !!!

Ben mükemmel biri değilim. İçimde iyi niyet diye birşey vardı, özenle beslediğim. En sevdiklerime kısmadan sunduğum iyi niyetlerim vardı. İyi bir insan olabilmek için çabaladım yıllarca. Düşenin dostu olmak istedim, elinden tutmak istedim. ... Yaralar sarmak istedim, yetişmek istedim her acıya. Sevdiklerime yetişmek, yetmek istedim. Güvenmek istedim, güvenilir olmak. Elimden geldiğince iyi bir insanın bütün özelliklerini taşımaya çalıştım. Ne kadar başarılı olduğumu en yüce olan Allah bilir. İyi bir insan olduğumu söylediler çok kez. Sonra.. Ben düştüm, en diplere indiğim de olmuştur. Çok yara aldım, çok yaralandım. Acılarım oldu, kimisi geçti kimisi geçmek bilmeyip kaldı. Bekledim.. Bir ses, bir nefes, bir dokunuş, bir el bekledim. Ama hep uzaktan seslendiler, hep uzaktan. Kimse benimle dibe inip aydınlığa tırmanmama el vermedi, kimse yaralarıma dokunmadı, kimse yetişemedi yetişmek istemedi. Hep uzaktan duydum seslerini.. Beni doğuran o kutsal varlık dışında kimse olmadı. Şimdi hala benim için var olduklarını, bana nasıl da değer verdiklerini söyleyen insanlar var. Boş teneke gibi, kuru gürültü! Kırgınlıklarım büyük oldu. Kaybettiğim güzel duygularım, iyi niyetlerim oldu. Ben iyi insan olmaktan vazgeçmedim ama, adamına göre davranmayı öğrendim. İyiyi de kötüyü de yüce Rabbim'e havale ettim. Artık iyi niyette gramıyla, iyilik de! Ne demiş adamın biri; "Öküze kravat takmanın alemi yok!" Hayatımda iyi insan diyebildiğim bir kaç insana sonsuz teşekkürler. İyi ki varsınız iyi ki hayatımdasınız! Ve Allahım'a binlerce şükür olsun bugünüme. Gerisine kocaman bir Eyvallah!